We zijn een vriendengroep zoals je wel vaker ziet: elkaar gevonden in de studententijd en nu nog altijd bevriend en betrokken. Maar we missen twee van onze maten: Ian en Martin. Ze worstelden met zichzelf, zonder de ruimte te zien om deze gevoelens te delen, totdat het ze teveel werd. Twee keer is dit ons overkomen, in 2016 en in 2022. Genoeg is genoeg.
We kunnen over vanalles praten, maar over hoe het écht gaat? Dat blijkt toch lastiger en ongemakkelijker dan het op het eerste gezicht lijkt. Daarom hebben wij – vrienden van Ian en Martin – de stichting We zien mekaar opgericht. Zo willen we duidelijk maken dat je niet alleen bent. Dat we allemaal worstelen met onze omgeving en onszelf. Dat het helemaal niet ‘sterk’ is om dit voor jezelf te houden. Je gevoelens uiten, dat is dapper. Wij willen er voor iedereen zijn die hier mee worstelt.
Wij denken dat we met elkaar een groter verschil kunnen maken. Psychische hulp is noodzakelijk, maar preventie is nog beter. En dat begint in je eigen kring. Daarom is onze missie:
Met deze missie maken we duidelijk dat iedereen in zijn eigen omgeving kan beginnen om een verschil te maken. Door eens door te vragen na het standaard antwoord op 'hoe gaat het?'. Door wat vaker in te checken bij onze geliefden. Door een sfeer te creëren in je eigen kringen waar het normaal is om je ook slecht te voelen.
Een van de redenen waarom ik na het overlijden van Martin en Ian een stichting oprichtte, is omdat ik Nederland wil laten inzien dat je er niet vanuit kunt gaan dat het altijd met iedereen goed gaat. En dat juist het gesprek over hoe het gaat en hoe je je voelt van levensbelang is. In mijn rol als voorzitter probeer ik besluitvorming te begeleiden en nieuwe initiatieven op te zetten.
Na het overlijden van Martin voelde het voor mij als tijd voor actie. Ik geloof echt dat het praten over je gevoel een te ontwikkelen skill is en dat wij hier een bijdrage aan leveren. Naast mijn rol als secretaris ben ik nauw betrokken bij de jaarlijkse fietstocht, waarvan het doel is om ieder een stap te zetten in omvang en professionalisering.
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat het normaal wordt om met je vrienden te praten als je niet zo lekker in je vel zit? Dat houd mij bezig. Ik heb ervaren dat hier actief mee bezig zijn waarde toevoegt aan vriendschappen en het een aanvulling is op een bestaande dynamiek in vriendengroepen.
Ik ben penningmeester en betrokken bij het laagdrempelig aanbieden van professionele hulp
Praten met vrienden en naasten over negatieve emoties en gebeurtenissen is belangrijk. Dat hebben wij helaas door het verlies van onze vrienden Ian en Martin ondervonden. Soms vind ik het zelf ook moeilijk om mijn emoties uit te spreken, ondanks dat het gesprek erover voeren een groot deel van mijn werk als psycholoog is. Vanuit die achtergrond probeer ik eraan bij te dragen dat steeds meer mensen met elkaar gaan praten over hoe het écht met ze gaat.
Het taboe om te praten over mentaal welzijn moet doorbroken worden. Ik weet uit ervaring hoe belangrijk het is om je uit te spreken over wat er speelt in je leven. De opluchting en ruimte om je gevoelens niet alleen te hoeven dragen, is iets wat ik iedereen gun in zijn of haar leven.
Ik hou mij hoofdzakelijk bezig met het organiseren van de fietstocht
De realisatie dat een echt gesprek voeren meer is dan alleen inchecken bij elkaar. Het verdiept de band tussen vrienden en familie. Dat is voor mij de grootste drijfveer, naast dat we het gemis van Martin en Ian hopelijk iets kunnen laten betekenen.
In het bestuur hou ik mij voornamelijk bezig met communicatie.